Του "ΟΧΙ"...

Όχι, δεν μπορώ να κλείσω αυτό το blog, έτσι!
Αφού μου είπε...πλαγίως: "ΟΧΙ", θα κλείσω μ' αυτό.

Πέρασε μια δεκαετία σπουδών, δεν ξέρω παιδάκι μου πόσα πτυχία θα μου ζητήσεις ακόμα, για μένα πάντως το καλύτερο πτυχίο ήταν αυτό που πήρα προφορικά απ' τον δάσκαλό σου (της Φωνητικής), πριν κάποια χρόνια στον Πειραιά.

Παρακολούθησα ένα μάθημά σου, τότε, ο δάσκαλος σου ζήτησε να μου τραγουδήσεις "την Αριστοτέλους", εκείνος σε συνόδευσε στο πιάνο, εγώ συγκινήθηκα πολύ, ανατρίχιασα, έκλαιγα, δεν πίστευα πως αυτή η φωνή έβγαινε απ' του παιδιού μου το λαρύγγι, κι όταν το τραγούδι τελείωσε, ο δάσκαλος μου έδωσε και το πτυχίο:

"Συγχαρητήρια για το παιδί σου! Θα πάει πολύ ψηλά, γιατί ξέρει να λέει πολλά ΟΧΙ!"

Δεν με νοιάζει το "ψηλά", παιδί μου, (εύκολα πέφτεις από κει), απλά, σε θέλω γερή κι ευτυχισμένη και να πατάς πάντα γερά στα δικά σου πόδια, έχοντας κάνει και τις σωστές επιλογές του "Ναι" ή του "Όχι!"
Οπότε, χαλάλι σου και για το δικό μου "ΟΧΙ!"

Της σκηνοθεσίας ...

Αυτά, εν συντομία...



Συν τα πόδια, που επιτρέπονταν!
Α, όλα κι όλα!
Παρόλο που τότε δεν ήξερα να κάνω βιντεάκια, πολύ καλλιτεχνικό, Λένα μου!
Μην το χάσεις!

Υγ. Έχε με στα υπόψιν σου και για σκηνοθεσία...
Ποτέ δεν ξέρεις!

Υγ. Προς αναγνώστες:
Τι να κάνω; Αφού μου έκοψε την φόρα... Είχα τόσες ωραίες φωτογραφίες! Κι από τότε, πέρασε τόσος χρόνος! (Μεταξύ μας, πάχυνε κιόλας! Μέχρι να έρθουν οι Εξετάσεις του Τρίτου Έτους, πάλι! Άντε να δούμε!)

Φεύγω, κορίτσι μου! Αμέσως! Τους ξεχνάω αυτούς τους κωδικούς, όπως και την ιδέα του δικού σου blog! Έχω εγώ, δικά μου! Μην ανησυχείς!